Nog maar pas hebben we een punt gezet achter 'De Jossen' of daar komt de volgende productie al aankloppen. Het was even wachten alvorens 'Het Weekend' van Michael Palin de ultieme optie leek, maar inmiddels zijn de violen gestemd, de rollen verdeeld. Gisterenavond werden de troepen een eerste keer verzameld in onze feestelijke zaal aan de Boerderijstraat. Als een schuchtere veldheer overschouwde regisseur Patrick Mahieu van op een afstand de luidruchtige bende om vervolgens over te gaan tot de orde van de dag.

Zo'n eerste samenkomst voelt namelijk altijd een beetje als een eerste schooldag, zeker als er ook enkele nieuwe gezichten hun opwachting maken in het spelersgild. Luttele tellen later hingen we dan ook met zijn allen aan de lippen van 'de meester'.

'Het Weekend' mag dan wel een hapklare brok lijken, door de vele verwijzingen naar Engelse gewoontes en tradities is het niet altijd even evident alles om te turnen naar voor ons herkenbare situaties en zinspelingen. De eerste opdracht is dus alvast gekend en met gepaste vlijt werd de eerste lezing ingezet. Personages kregen een andere naam mee en de eerste volzinnen moesten er aan geloven met enkele doelgerichte doch kordate balpenstrepen. Om het geheel toch een beetje spannend en onvoorspelbaar te houden spelen er deze keer ook twee honden mee. Cyriel en Tuurke ontvangen eerstdaags hun lidkaart. Ik ben alvast heel benieuwd naar de inbreng van zoveel onvoorspelbaarheid.

Toen Patrick Mahieu bij Isegrim debuteerde met het stuk 'de Broers Geboers' van Arne Sierens, besloot hij om het publiek op het podium te plaatsen. Dat zorgde niet alleen  voor een extra dimensie, bovendien was het publiek ook meer betrokken met wat er op het speelvlak gebeurde. Het concept werd in ieder geval gesmaakt, want de afgelopen tien jaar speelden we een aantal stukken in deze opstelling. Denk maar aan 'Sporen', 'Naamloze gebeurtenis' of onlangs nog 'De Jossen' om er maar enkele te noemen. Nu we echter toegekomen zijn aan onze laatste productie in onze zaal aan de Boerderijstraat, leek het 'de Pettrick' aangewezen nog een laatste keer ons vertrouwde podium alle eer aan te doen. Een eerste knoop is dus al doorgehakt. We spelen in de klassieke opstelling. Het wordt hopelijk een afscheid in schoonheid.

Inmiddels 10 repetities ver en gisteren toch wel weer een heel bijzondere afgewerkt. We kennen het fenomeen allemaal. De stoelendans die in gang wordt gezet als we bij een feestje of vergadering ons plaatsje moeten zoeken aan de feestdis. Iedereen wikt en weegt alvorens te gaan zitten en heel vaak is het puzzelen tot iedereen tevreden is over zijn verkregen stek. Zelden gebeurt zoiets volledig spontaan of ongecontroleerd. Bovendien associëren we deze laatste twee begrippen haast nooit met de strakke regie van 'De Pettrick'. Het mag dan ook geen wonder heten dat de tafelscene in 'Het Weekend' voor heel wat puzzelwerk en hilarische taferelen zorgde. Maar zoals steeds valt alles wel in zijn plooi. Zolang de medespelers zich plots geen regisseur wanen en komen aanzetten met nog een andere invulling. Alles overnieuw en opnieuw beginnen. Zelfs de jongste familiebijeenkomsten naar aanleiding van de jaarwende leken mij simpeler!

Vreemd woord trouwens… jaarwende. Komt er van als men mij tureluurs draait.

Na de inspanning volgde deze keer ook de ontspanning. Het glas heffen op het nieuwe jaar mocht niet ontbreken. Opvallend hoe heerlijk eenvoudig iedereen zijn plaatsje vond in het plaatselijk staminee.

Het einde van het opkuis- en opzetwerk is in zicht en dat leidt al eens tot euforische taferelen waarbij regisseurs geheel spontaan overschakelen naar een hogere versnelling. Want er zitten nog zoveel mooie momenten aan te komen! En we moeten dit of dat nog zien op te lossen! En we zouden al zo graag eens voelen of het gaat marcheren! En eigenlijk is het ook gewoon geestig!

Vanaf deze week dus drie keer repeteren… met de glimlach en met vallen en opstaan. Gisteren een paar keer al lallend tegen dek moeten gaan. Had verdorie beter een cursus judo gevolgd ter voorbereiding. Mijn naturel was misschien te genieten, het gebrek aan soepelheid evenzeer… met de nadruk op 'zeer'. Het wordt nog afzien.

Deze week drie repetities met een beperkte bezetting, want we zijn begonnen met het opzetten van de laatste scenes. Hierbij kent het stuk een verrassende wending waarbij de toon een pak serieuzer wordt. Gisteren scene 10 van de 11 aangesneden en wat bleek… tetju wat een mooi open einde! Waarom zouden we er begot nog scene 11 achteraan jagen om te eindigen met de obligate happy ending? Houden we die niet beter voor op een of andere Thaise massagetafel?

Het lag al een tijdje op de maag van de Pettrick te draaien en te keren en gisteren hebben we de knoop onverwijld doorgehakt. De inmiddels herschreven vermaledijde scene 11 wordt vooralsnog naar de prullenmand verwezen. We kiezen voor een open einde dat zal blijven nazinderen en zal zorgen voor een even verrassend als onverwacht slotstuk. Neh!

Gisterenavond voor het eerst sinds een drietal weken opnieuw de start van het stuk aangesneden. Als er al een en ander werd schoongezet, dan leek het wel of het grootste deel uit onze grijze massa was gewist. Tju toch, het zat ver!
De tekst was nochtans zo goed als gekend maar door de talloze handelingen gaat niks vanzelf. Bovendien zorgt het ontwarren van enkele ferm bijgespijkerde passages bij momenten voor de nodige zijsprongen. Alleen is de vraag 'Welke zijsprong is de juiste?' Niet evident om doorheen alle schrappingen, verwijzingen en losse aantekeningen steeds de gemeenschappelijke lijn te ontdekken.
Toneel spelen is dan ook zoveel meer dan hersenloos een tekst reproduceren. Het is als een topsporter oefenen tot je het ultieme doel bereikt. De dingen vanzelfsprekend en poepsimpel laten lijken is de uitdaging waarvoor we staan. En tot het ons lukt blijft het een kwestie van oefenen, oefenen, oefenen… met de volle goesting en de borst vooruit. Tot onze handelingen haast achteloos versmelten met elke beweging of actie. Een zevental weken scheiden ons van de avant-première. Het worden nog intensieve tijden.

Geen idee wat er gebeurd is, maar repetities 'en petit comité' hebben onmiskenbaar heel vaak een meerwaarde in het productieproces. Gisteren eentje afgewerkt met Malika, Patrick en mezelven. Om de een of andere reden werden de personages Marnix en Marc als nooit tevoren helder uitgebeeld en getoonzet door 'De Pettrick'. Lachen, gieren, brullen. De accuraatheid waarmee de murmelende mopperaar Marc werd uitgebeeld was hilarisch en met de plotse sensualiteit en erotiek die van Marnix afdroop hielden we het niet langer droog. Het lijdt geen twijfel dat dit zal marcheren…

Het ziet er naar uit dat ondergetekende in de weken die ons nog resten zijn temperament zal moeten bedwingen en dat Patrick zijn sensueelste en meest lenige kant zal moeten opdiepen om Marnix gestalte te geven. In gedachten zie ik hem thuis al op de grond liggen, zwetend en puffend op de meest erotische passages onder het alziend oog van vrouwlief Kaatje. Het is enkel nog een kwestie van tijd vooraleer de kleurrijkste verhalen ons ter ore zullen komen. Woeha!

De maand januari zit er op en zes weken scheiden ons nog van de avant-première. Gisterenavond een bijzonder netelige scene opgezet, want ook al oogt het vanzelfsprekend, het spelen van een scene waarin gegeten wordt is nooit een evidentie. Je moet heel gefocust zijn, zowel op de tekst als op iedere specifieke handeling. Een repliek moeten geven als je net een stevige brok voedsel in je mond gepropt hebt, leidt zonder omwegen tot de meest genante momenten. Niettemin waren we na afloop vrij verrast over het vlotte schakelen binnen de scene al zijn we er nog bijlange niet.

Wel fijn om te zien hoe 'De Pettrick' de nevenrollen meer en meer laat kleuren door de desbetreffende spelers. De nasale klanken van Rik (buurman Mario), de sensualiteit in de stem van Patrick (de oversekste podoloog Marnix), het zijn elementen waarvan ik nooit had durven vermoeden dat ze in hun diepste zieleroerselen aanwezig waren.

Nu al benieuwd naar hoe Sindy (Chantal, de vrouw van Mario) zal gestalte geven aan een mannenverslindend poppemieke.

Dit weekend de promocampagne voor 'Het Weekend' op gang getrapt en het gaat hard. Op de eerste dag al een pak reservaties mogen noteren. Goed begonnen is half gewonnen en morgen verzamelen onze troepen om ook onze boodschap te verspreiden via de analoge kanalen. Altijd weer een bijzonder moment waarbij ook de niet-spelende leden na de algemene vergadering kunnen proeven van wat er op stapel staat.

Inmiddels ook al eens een roundup gemaakt. We hebben reeds 20 repetities achter de kiezen en dat met nog zes weken voor de boeg. We zullen de kaap van de traditionele dertig ruimschoots overschrijden en ongetwijfeld ook wel nodig hebben. Er zal nog gewroet moeten worden op tekst en beweging, maar het is genieten. Wedden dat die laatste weken voorbij zullen vliegen?

Morgen ook eens testen of de jolige affichehonden de afzink naar ons ondergronds spelershol kunnen ronden. Heel benieuwd!

Het was even windstil op bloggebied, maar dat betekent niet dat we zitten te niksen. De afgelopen week de promotie gestart met affiches, folders en sociale media. Altijd een beetje hectisch, zeker als je zelf moet spelen. Maar de inspanningen van alle spelers en leden werpen hun vruchten af. In amper een week werden meer dan 200 plaatsjes gereserveerd. Het ziet er dus naar uit dat het wel los zal lopen.

Ondertussen dapper verder gerepeteerd. Ook op zaterdag. Altijd iets bijzonder, want in tegenstelling tot de doordeweekse sessies begint een mens toch een pak frisser aan de onderneming. Dat dit productieve dagen zijn lijdt geen twijfel, al stellen we wel vast dat na de middagpauze met het obligate 'frietje stekkn', het tempo en de concentratie toch wat tanen tijdens het — bij normale dagen — uitverkoren siesta-moment.

En intussen stomen we verder. Nog vier en een halve week tot de avant-première en straks mogen ook de mensen van de techniek aantreden. Stap voor stap wordt het net echt. Nu nog even de tekst doornemen en morgen voor het eerst het volledige plaatje. Het begint te kriebelen.

Tijdens de repetitie van gisteren voor het eerst het complete stuk gespeeld. Even testen hoe ver we raken zonder haperen. Vrij ver zo bleek gisteren. Ons zelfs bijna vlekkeloos door de zeer technische tafelscene geworsteld, want twee gesprekken door elkaar debiteren en dan nog de nodige handelingen uitvoeren, het is geen cadeau. Maar het viel dus mee en langzaam maar zeker dringt een volgende stap zich op. Tijd om ook de dame en heren van de techniek in te schakelen. Want vanaf dat moment wordt het allemaal zoveel echter, zoveel tastbaarder. En met klank en licht zal ook de nodige stress zijn opwachting maken. Gezonde stress, want sinds gisterenavond weet ik het wel zeker. We zitten op schema. Vanaf nu zijn we vertrokken voor het fijnste schuurwerk.

Inmiddels loopt ook de voorverkoop als een trein want bijna de helft van de zitjes zijn reeds aan de man en vrouw gebracht. Ook dat geeft de brave burger moed. Ik kan niet wachten!

Vanavond opnieuw vol aan de bak al zorgen winterkwaaltjes en dito pret voor een paar afwezige zielen. Hopelijk blijven we verder gespaard van bacteriën en virussen in de weken die ons nog scheiden tot de première, want wegens de krokusvakantie is ons zaaltje niet meteen de warmste plek van de parochie.

Zaterdag de werken aan het decor opgestart. Rik en Patrick vertrokken richting Kringloop en andere Ecoshops, op zoek naar het geschikte meubilair en kwamen rond de middag van een zo goed als kale reis terug. Intussen had ik zelf al voor een gesloten deur gestaan, want in de voormiddag worden de schooldeuren gesloten wegens onderricht van de Islam en er zou maar eens iemand van die kleine muzelmannen het hazepad moeten kiezen. Alle pogingen om iemand van onze ploeg in de zaal te contacteren op zijn mobieltje leverden niets op, en even tikken op het raam kwam niet in mij op… Toeme toch! Verder bleek ook een verstekzaag verdwenen te zijn en duurde het even alvorens we de vermaledijde dader konden overtuigen van het bezit van de verstekeling.

Enfin, elementen genoeg om het tempo er wat uit te halen en in de namiddag was de fut er wat uit. Naar het einde van de namiddag hervonden we echter onze tweede adem en in het laatste uur werd nog heel wat van het decor afgewerkt. Het kuipje staat als een huis en volgende zaterdag kunnen we aan de slag met verf- en papborstel. Hooray! Benieuwd naar de reactie van 'De Pettrick', want vanavond spelen we voor het eerst het volledige stuk met alle tot hiertoe 'geskipte' individuele scenes. Er staat ondermeer een 'striptease' op het programma. Héél benieuwd.

Maandagavond beleefden we een heuse winterdip. Weliswaar werd het stuk volledig gespeeld en terdege doorgenomen maar 'de Pettrick' wees er ons op dat het geheel wat ziel mistte. Wellicht komt dit mede door enkele afwezigen want de griep grijpt nog steeds om zich heen, maar toch… Of komt het door de vele doorstane tekstwijzigingen die zorgen voor enige onzekerheid? Feit is dat we wel heel braaf de ingestudeerde tekst volgen en bijgevolg al te vaak een zekere 'naturel' ontberen.

Maar we hebben nog ruim de tijd om onze ziel op tafel te gooien. En gisteren was het van dattem. Iedereen aanwezig en gefocust en gezamelijk een tandje bij gestoken. Wat een verschil! Meteen voel je de 'drive', dat ene accent dat het verschil maakt en langzaam maar zeker krijgen we vleugels zonder inname van het obligate oppeppende drankje. En met de komst van die 'drive' komt ook het genieten. We komen definitief in de rechte lijn en zien de finishboog aan de einder opdoemen. Met de komst van techniek en publiek maken we ons op voor een spetterende finale!

Alweer een tijdje geleden dat ik aan bloggen ben toegekomen, maar met repetities op maandag, dinsdag en woensdag zijn het behoorlijk intensieve weken. Woensdag bovendien moeten poseren voor de obligate persfoto al zijn de meeste kaarten reeds de deur uit. Nog een tachtigtal plaatsjes dienen een koper te vinden en dan zijn we helemaal uitverkocht. Een prettig vooruitzicht dat ook de nodige stress bezorgt. Want vanaf nu kunnen we ons geen uitschuivers meer veroorloven. Vanaf nu is het money time. En dat voelen we. Woensdag voor het eerst in een ruk door het volledige stuk geraasd zonder noemenswaardige akkefietjes. Het is duidelijk dat de focus scherp wordt gesteld. En het zorgt ook voor rust in het koppeke. 'Yes we can', weetjewel.

Ook onze dieren stellen het goed. Tuurke en Jane zetten hun beste poten voor en zullen straks zondermeer iedereen weten te bekoren. Tenzij ze tenonder gaan aan plankenkoorts en zorgen voor onverwachte uitvallen. Dan is het aan ons, spelers, om op passende wijze te reageren, al lijkt de kans me eerder aan de kleine kant. Ze zijn toch zo braaf, meneer want Tuurke is zijn ballen kwijt en Jane heeft er nooit gehad.

Bepaalde geesten waren niet honderd procent tevreden over het opgezette decor. Of die doeken konden vervangen door panelen? En of dat behangpapier niet teveel van het goede was? In korte bewoordingen kwam het hier op neer… zouden we het decor niet volledig opnieuw opbouwen?

Ik weet niet wat men precies in het eten draait van de Isegrimmers, maar feit is dat we zaterdag met een ruime bezetting het huzarenstuk hebben geklaard. Zelfs De Pettrick tekende present met aangepaste outfit.
Doeken werden panelen. Alles werd zwart geschilderd en het aftandse behangpapier ruimde plaats voor zijn beter passende broertje. Het onlokte aan Koen, die vrij nieuw is in onze vereniging, de woorden: 'jullie zijn goed zot, ze!'

Mogen wij blij zijn dat dit geen zeer doet, maar mogen wij jullie iets vragen? Als je straks komt kijken, let even op dat keurige behang en die mooi geschilderde panelen! Want hier sluimert passie, hier sluimert liefde voor theater… en ook een beetje zottigheid.

We kunnen met stelligheid beweren dat we er klaar voor zijn. Beter dan wat we dinsdagavond presteerden zal het wellicht niet meer worden. Tenzij er publiek op af komt natuurlijk, dan steken we nog een tandje bij. Maar alle scenes zijn wel eens juist gespeeld, alles viel al eens in zijn plooi. Het enige wat ons nu nog mankeert is publiek en de bijhorende stress die zorgt voor de focus die onontbeerlijk is om een voorstelling tot een goed einde te brengen. Vanavond gaan we er nog eens door, met alle toeters, bellen, eten, drank en smoorgerief.  Tenzij de Pettrick nog iets uit zijn mouw schudt natuurlijk. Al zou het wel eens kunnen dat ondergetekende onder aan zijn mouwen een flinke knoop legt. Dan wordt het bijzonder moeilijk om er dwangbuismatig nog iets uit te schudden. [grijns]

Wat hebben voetbal en slecht acteerwerk met elkaar gemeen? Ze zouden allebei wel 'De Pettrick' kunnen gebruiken.

Zoals eerder gemeld zijn we er helemaal klaar voor en eigenlijk hadden we al dit weekend kunnen spelen. Niettemin kregen we nog een weekje respijt en konden we dus onze laatste luie zondagnamiddag spenderen aan de zinderende finale van Paris-Nice en het volgen van de ontknoping in de reguliere competitie van de Jupiler Pro League. Als Kortrijkzaan keken we natuurlijk met belangstelling uit naar het treffen met Charleroi en het was verbazingwekkend hoe simpel 'de Kerels' een 2-0 voorsprong bij elkaar sprokkelden. De doelman van de Carolo's mag dan wel pas terug zijn uit blessure, zo te zien was hij toch met de verkeerde knie onder het mes gegaan. Of mistte zijn acteerwerk de nodige geloofwaardigheid? Feit is dat Charleroi ongetwijfeld liever Kortrijk dan aartsrivaal Standard was tegen gekomen in Playoff 1 en het zag het er bij de rust zondermeer veelbelovend uit voor onze roodhemden. Standard stond inmiddels 2-0 achter op het veld van Oostende en ook Antwerp was tot dan toe niet verder geraakt dan 1-1 tegen tien man van Anderlecht. Dat even later de wereld er helemaal anders uitzag was dan ook verbazend. Standard in amper twintig minuten op en over Oostende. Weg playoff 1 voor Kortrijk en ook onderaan de rangschikking speelden wilde taferelen af. KV Mechelen leek op weg naar het behoud tot Eupen maar liefst vier keer (!) scoorde. Een prestatie waar 'de Panda's' nooit eerder dit seizoen in slaagden. Dat de videoref op het veld van Eupen tijdens het belangrijkste voetbalweekend van het jaar de verkeerde kabels had meegebracht, vergrootte alleen maar de anekdotiek van het moment. Of hoe al die toevalligheden toch net iets teveel toeval zijn…

Dit alles om maar te zeggen dat niet spelen dit weekend een gemiste kans is. Dan hadden we ons niet moeten bezondigen aan deze dikmakerij en hadden we u gelukkig kunnen maken met een fijne brok theater. Want na een weekend als dit is er maar een overwinnaar… de gokchinees!

Van pure ellende dan maar de loopschoenen aangetrokken en een nieuwe toptijd neergezet rond de Gavers. Gelukkig functioneerden mijn zweetklieren recht evenredig met mijn lichaamstemperatuur, anders was ik ongetwijfeld overgekookt.

Morgen laden we ons nog een keer op voor een allerlaatste repetitie om vanaf woensdag (avant-première) te vlammen als een waardige kampioen!