Na een deugddoende vakantie is het wederom werken geblazen! Ook bij Isegrim vliegen we er opnieuw in met de voorbereidingen voor onze novemberproductie 'De Jossen'. Begin juli maakten de spelers reeds kennis met de tekst tijdens de traditionele 'eerste lezing'. Hoewel, traditioneel? Lanoye's lyrisch taalgebruik, de ambigue rolverdeling en de absurde kantjes van het stuk deden menig wenkbrauw fronsen. De tweede repetitie deed de denkrimpels al snel verdwijnen als sneeuw voor de zon. Na een blitzcursus stemcoaching (knieën lichtjes buigen, billen samenknijpen en collectief het woord 'hommel' op Gregoriaanse wijze herhalen) gaven we er onmiddellijk een lap op en werden de eerste scènes min of meer gemonteerd. De rolverdeling werd afgelijnd - waar is m'n fluostift!? - en de onderlinge verhoudingen tussen de personages werd al snel duidelijk.

Het wordt boeiend om deze diverse groep te zien groeien en uiteindelijk vergroeien tot één homogene brij van 'Jossen'. Alle vertrouwen in Hilde en de crew! Franky, Jannes, Katrien, Kim, Marc, Marcus, Marie en Paulette hebben er alvast goesting in. 

Wordt vervolgd!

Er broedt iets in ons hoenderhok! Gisteren werd er naarstig verder gebouwd op de scènes die we vorige week onder handen namen. Ruwe tekst vertalen naar schoon toneelspel, is precies als het pellen van een hardgekookt ei: stukje bij beetje krijgt het onderliggend geheel vorm en tussen het gecraqueleer door, ontdekken we de verborgen kantjes van het stuk. Maar laat het duidelijk wezen: we hebben nog veel pelwerk voor de boeg, 't wordt beslist geen eitje ...

Het ging er tijdens de repetitie lustig aan toe. Het ene moment liepen we als kippen zonder kop achter ’t gat van ons moederkloek, om een paar minuten later toevlucht te zoeken onder haar vleugels. Tussen het vele gekakel door, klonk her en der zelfs enige oerkreet. Alvast onze excuses aan de omwonenden van de Boerderijstraat. 
Een zichtbaar voldane regisseur, sloot de repetitie af met “Awel, ik zie het zitten”. Awel Hilde, wij ook! ’t Komt goed. Ook productieleider Tom Lesaffer heeft er een goed oog in. Toen hij na afloop zei: “Ge zijt gelijk een bende kiekens”, was dit louter positief bedoeld.

Tot slot nog deze anekdote: één van onze jongste spelers, piepkuiken Jannes, had net een operatie aan één van z’n wijsheidstanden achter de kiezen. Zijn gezwollen wang en het licht gebrek aan participatie bij de orale opwarmingsoefeningen deden al zoiets vermoeden. Toen ik hem halverwege de repetitie vroeg of hij eigenlijk veel pijn voelde, antwoordde hij: “Gohja Marc, er zijn belangrijker zaken in het leven.” Beste Jannes, that’s the spirit!

De ‘Jossen-trein’ begint zich stillekesaan op gang te trekken. Gedurende de laatste repetitie werd er verder gebreid en geborduurd op de eerste scènes. Of beter gezegd: er werd serieus geschaafd en gepolijst, want we zijn inmiddels aan het zware werk begonnen. Elke beweging wordt choreografiegewijs belangrijk, ieder woord gewikt en gewogen. Als we het stuk willen doorgronden, dient er diep gegraven te worden, zowel in de tekst als in ons personage. Hilde neemt geen genoegen met half werk: sommige stukken worden herhaald en gedrild tot ze goed zitten. Een positieve evolutie is alvast merkbaar. Het spel wordt her en der spontaner en échter, we raken meer op elkaar ingespeeld en als Franky op de koop toe nog eens begint te ‘freewheelen’, dan weet je wel dat het snor zit. Maar we zijn verdomme nog niet aan de nieuw patatjes toe!

Bij wijze van afsluiter: Hilde durft wel eens een naam van een speler vervormen. Begrijpelijk gezien zij beroepsmatig met tal van mensen in contact komt. Ten einde raad begint ze ons systematisch te etiketteren met een bijnaam, gelinkt aan ons personage. Bij deze: beste ‘Platonisch’ en waarde ‘Salami’, ik ben blij dat jullie in mijn team zitten!

Met de terugkeer van Jannes in de rangen leek ons Jossenbestand vorige week opnieuw compleet te zijn ... Helaas! Kim gaf verstuik vanwege een verstekte... eh... verstek vanwege een verstuikte enkel. Behoudens complicaties, mogen we haar binnenkort opnieuw verwelkomen. Zij is overigens niet de eerste geblesseerde, het gaat er bij momenten ongemeen hard aan toe op de repetities. Zo bezeerde Marcus zich toen hij te snel wilde rechtstaan na een valpartij. Blijkbaar is vallen minder gevaarlijk dan rechtkrabbelen? Ondergetekende deelde ook al in de klappen: een kniestoot van ‘t jong geweld Marie recht in m’n staartbeen. Dju toch! Maar we geven niet op. De Jossen zijn niet zonder slag of stoot klein te krijgen! Met vallen en opstaan bouwen wij verder aan onze productie.

Onderwijl proberen we ons personage vorm te geven. ’t Is een kwestie van los te komen van de (zo goed als) gekende tekst en in de huid van de ‘Jos’ te kruipen. De Jossen lijken in eerste instantie een zootje ongeregeld zonder meer. Maar net als ons hebben ze dromen, verlangens, verplichtingen en frustraties. Lief en leed worden gedeeld door dik en dun. Om die menselijke kantjes (de grote en de kleine) neer te zetten, dienen we te kijken in onszelf. Geen evidente opdracht. Zo betrap ik mezelf er regelmatig op teveel na te denken. Niet peinzen en piekeren, maar gewoon doen! Binnen een goede maand zal het er boenk op moeten zijn. Spannend...

Traditioneel moment halverwege onze productie: de algemene vergadering met onze quasi voltallige roedel ‘Isegrimmers’. Na een korte uitleg over het stuk en de vurige verwelkoming van onze nieuwe leden, werden de (pareltjes van) affiches en flyers uitgedeeld. Hiermee werd onze promocampagne officieel afgetrapt! Aarzel niet en reserveer uw stekje hier. Naar goede gewoonte bleven een aantal leden na de vergadering nog even plakken om de repetitie bij te wonen. Dit laat hen toe om aan de hand van een fragment al eens te proeven van het stuk. Voor de spelers en regisseur is het dan weer een waardevolle waardemeter, en een eerste keer spelen onder stress ... Er werd echter geen 'fragmentje' gespeeld. Onmiddellijk een volledige doorloop van het stuk! Een spontane vuurdoop voor het aanwezige publiek. De eerste reacties waren alvast positief. Nu nog een kleine maand hard werken en vijlen vooraleer we écht kunnen vlammen. Voorlopig blijft het beperkt tot enkele vonkjes. Maar zoals de grote wijsgeer Bruce Springsteen ooit verkondigde: “You can’t start a fire without a spark”!

Bij de doorloop van verleden dinsdag bleek regisseur Hilde opvallend stil te zijn ... Dompelde onze prestatie haar in sprakeloosheid onder of was ze net als wij danig geïmpressioneerd vanwege de omvang van het aanwezige publiek? Niets is minder waar. Ze liet ons betijen en nam nota van enkele werkpuntjes. De daaropvolgende repetitie werden deze obstakeltjes (hardhandig) aangepakt. Vooral bij de eerste scènes zag ze nog teveel tekst en te weinig spel. Door middel van enkele wijzigingen in onze choreografie en de tactische toevoeging van nieuwe, ‘kletsende’ spelelementen, noopte ze deze knopen te ontwarren. Bepaalde van deze veranderingen in het spel verliepen wel niet zonder slag of stoot. Of hoe ik sommige tegenspelers plots zag floreren na de introductie van wat sadistische spielerei…
 
‘Verandering’ is één van de kernwoorden van deze productie. Zij die reeds met Hilde samenwerkten, kunnen dit beamen: ze verandert nog wel eens graag van gedacht. We nemen haar dat absoluut niet kwalijk, het hoort nu eenmaal bij het creatieve proces. Elke wijziging was tot nu toe telkens een verbetering. Bovendien heb ik ooit erger meegemaakt. Zo herinner ik me nog levendig mijn debuut bij Isegrim: luttele momenten voor de start van onze tweede voorstelling besloot de regisseur plotsklaps om het einde te wijzigen. We konden wel ter plaatse doodvallen! Godzijdank betrof het net een sterfscène…
 

Verandering. Politici beloven het, regisseurs doen het gewoon.

Op de zevende dag voltooide God de Vader z'n schepping en besloot hij een 'lazy sunday' in te lassen. Geen sabbat echter voor de Jos. Ook op deze dag des Heren, werd er ijverig gerepeteerd in de Boerderijstraat. Ondanks het relatief vroege aanvangsuur, oogden de Jossen fris en fruitig. Enkel technieker Tom Adyns verscheen met kleine oogjes. Zat de 'retrofuif' van de avond voordien daar voor iets tussen? Zijn prestaties en die van de technische crew leden er evenwel niet onder. Respect!

Diezelfde Tom leverde afgelopen week overigens de trailer voor De Jossen af. Sedert enkele jaren timmert hij telkens een kort filmpje in elkaar om het publiek warm te maken voor onze voorstellingen. Zo verscheen hij vorige week dinsdag met draaiboek en camera in de aanslag. In enkele korte scènes die hij zelf had uitgewerkt en met een bijzonder flexibele groep acteurs, wist hij de essentie van het stuk visueel vast te leggen. In twee dagen tijd werd de video gemonteerd en op het wijde web gezwierd. Het mag gezegd: een knap staaltje vakmanschap! Tom z'n ambities lijken met ieder filmpje hoger te liggen. Wie weet draaien we binnenkort onze eerste Isegrim-langspeelfilm? Naar verluidt polste Harvey Weinstein al voor het postje van producer, maar die haring braadt niet! Trouwens van horen zeggen uit Hollywood: Harvey's haring blijkt eerder een omhooggevallen sardientje te zijn ...

Constatatie van consternatie op de repetitie afgelopen zondag: er bleek enige vermoeidheid in de gelederen te zijn geslopen. Het rigoureuze repetitieschema begon voor menig Jos wat door te wegen. Naast toneel is er immers nog het werk of de studies, andere hobby's, de 'menage', etcetera ... . De combinatie met toneel kan dan al eens zwaar vallen. 'Joszijdank' dat wij acteurs er nooit alleen voor staan. Bij deze een ode aan het thuisfront: dank aan al die partners, ouders, kinderen, vrolijke viervoeters en gevederde huisgenoten voor de onvoorwaardelijke ondersteuning. Voor de was en de plas, het opvragen van de tekst, het warme bordje dat wij nog vlug kunnen naar binnen spelen alvorens ons naar de repetitie te reppen en de occasionele knuffel. Een dikke, dikke, op het randje van morbide obesitas balancerende, dikke merci!

Om te vermijden dat we onszelf en het stuk zouden 'plat repeteren', besloot Hilde ons een weekje herfstvakantie te schenken door de twee midweekse repetities te schrappen. Voor allen bleek deze rust welgekomen te zijn. Voor mij ogenschijnlijk de gelegenheid om enkele teksten te lezen voor onze maartproductie en nog enige blogberichtjes uit m'n klavier te kloppen. Maar rust durft ook wel eens roesten, dus bewandelde ik een ander pad: een driedelige workshop rond dans, beweging en stemvorming in het theater, georganiseerd door de Kortrijkse compagnie Het Bataljong. Leve de kruisbestuiving! Ik kwam er weliswaar gekneusd en gebroken uit, maar voel mij toch mentaal en fysiek ontsloten. Le nouveau 'Jos' est arrivé!

Spannende tijden, woensdag is het reeds zover: Avant-première! Naar aanloop van dit startschot van onze voorstellingen, beloof ik plechtig nog enkele blogberichtjes op u los te laten. Ik heb u, lieve lezer, naar mijn gevoel enigszins verwaarloosd. Tot schrijfs!