Het is altijd een beetje met knikkende knieën beginnen aan een nieuwe theatertekst. Maar eindelijk is het zover. Met veel enthousiasme beginnen we aan een trip waarvan de eindbestemming nog niet duidelijk is omschreven. Met personages van vlees en bloed die als een Frankenstein tot leven moeten komen. Samen met regisseur Rik Vanessche en medespelers Liesbeth Sobry en Rik Mestdach start hier onze boeiende zoektocht. Een intense periode met ongetwijfeld heel wat obstakels en verrassingen, maar vooral heel veel spelplezier. Volg alle ontwikkelingen hier op de voet en leef met ons mee richting première op vrijdag 10 maart 2017!

Zopas terug van de eerste bijeenkomst. Vergadering met vier fijne zielen. Ik reken mezelf er voor alle zekerheid ook maar in. Bespreking van het stuk en wat het kan worden. Een ding is duidelijk. We zullen onze grenzen weer moeten verleggen, de comfortzone verlaten. Maar we zien het zitten en de neuzen staan in dezelfde richting. Repetitieschema overlopen en goedgekeurd, een karaoke dient zich aan. Let's all chant! Als dat maar goed komt.

Na de ochtendlijke opkuis van decor en zaal, gisterenavond afscheid genomen van 'Vakantie zonder zorgen' met het traditionele etentje.  Ook deze keer met de vaste ingrediënten: de speech van de voorzitter, de maidenspeeches van de debutanten en de inmiddels beruchte aftermovie van Tom Adyns. Het is telkens genieten van de fijne sfeer, de fijne mensen. Iedereen verschillend, met elk zijn kwaliteiten maar ook zijn kleine kantjes. Perfectie is nu eenmaal niet van deze wereld, maar wat groepsgevoel betreft kan hier weinig aan tippen. Op maandagmorgen is het dan ook wat moeilijk ontwaken en 'de cafard' lonkt om de hoek. Gelukkig wachten ons nieuwe avonturen met op woensdag de eerste 'echte' repetitie van 'Naamloze gebeurtenis'.

De eerste lezing voelt altijd een beetje als een eerste schooldag. Een nog maagdelijke brochure ligt ongeduldig te wachten en verkneukelt zich nu al op het nodige fluowerk met opmerkingen en aanwijzingen. Heerlijk ook om vast te stellen hoe bepaalde scenes nu reeds tot leven komen. Hoe bepaalde dialogen heel wat potentieel herbergen. Af en toe zit de toon al juist, voel je perfect wat het kan worden. Misschien ontwaren we af en toe een puurheid, een onbevangenheid, die we onderweg zullen kwijt raken. Want nu begint het polijsten, het wroeten met de tekst tot alles in zijn plooi valt. Ik kan nauwelijks wachten om de volgende repetitie aan te vatten. Onze tocht is begonnen…

Warm welkom ook vanwege Anna Perenna.

Altijd een bijzonder moment. Je neemt even de tijd om je rol in te kleuren met een fluostift. Het is een eerste stap op weg naar de invulling van uw personage. Vanaf nu is er geen weg terug. Nu nog rollen wisselen betekent ook boeken wisselen. Dat gebeurt soms wel eens, maar doet ook altijd een beetje zeer. Ik vraag me trouwens af of professionele theatermakers zich ook onledig houden met het zorgvuldig kleuren van hun rol. Ik twijfel er aan. Bij gelegenheid toch eens checken, maar tot zolang maak ik werk van Travolta. Ja, er moet gedanst worden, al is nog niet meteen duidelijk welk niveau er gehaald zal worden. Benieuwd of Prinses en Beir goede leerlingen zullen zijn…

Gisteren en vandaag de tekst doorlopen. Wat is ie mooi! Wat is ie breekbaar. En prikkelend… vooral prikkelend.  We staan als een opgefokte stier in de box te wachten tot we in de arena worden losgelaten. Wat is het toch een zuivere tekst met personages van vlees en bloed, waar weinig of niks geschrapt dient te worden. Hij staat als een huis, met dubbele bodems en al. Soms slaag je er in om met een eenvoudige zin als  'ik zie het', de voorafgaande scene te ontkrachten of in een ander perspectief te plaatsen. Het is zo boeiend en bij momenten verbluffend om vast te stellen hoeveel kanten je er mee op kunt.

Inmiddels ook al even gebrainstormd over mogelijke disco hits. Doe je mee? Laat ons uw favoriet kennen via onze Facebook pagina en misschien gaan we loos op een of andere discovirtuoos. Oei! Ik verval in flauwe rijmelarijen. Tijd om te gaan slapen! Ik denk dat ik ga dromen van Guantanamera en dat is tot nader order geen disco.

Tot zover de lezingen. Vanaf volgende week slaan we aan het monteren.

Gisterenochtend de eerste rough voor de setlist ontvangen van de redgie. Mocht het u ontgaan zijn, het stuk baadt dus in de sfeer van de roaring seventies, met disco, olifantenpijpen, glammer en glitter… kortom, de volledige santenboetiek. En dan steekt toch altijd dat dubbel gevoel de kop op. Enerzijds vind ik die disco-deuntjes van een platitude getuigen die je niet voor mogelijk houdt, anderzijds werkt het zo aanstekelijk dat je nauwelijks nog kunt stil zitten. Bovendien bepalen die discostampers voor een groot deel de soundtrack van mijn prille jeugd en valt er niet te ontkomen aan dat heimelijke genoegen dat tijdens deze donkere dagen als een warm deken over mijn gemoed valt. Youuuuu make me feel… Yeah!

Can you feel it zongen de Jacksons… en of we het voelen! Het monteren is begonnen. Meteen zonder boek. Niet alleen een luxe, maar ook de enige manier om 'echt' te kunnen werken, om de tekst echt te kunnen voelen. We zien onmiddellijk ook enkele mooie beelden opdoemen. Het wordt een plaatje, jawel. Met de tekst als houvast, subtiel en breekbaar, niet eens zo moeilijk om in te studeren, al is de rol van 'Beir' (Rik) toch een serieuze boterham. Maar het is dus zaak om bij de les te blijven, zoekend naar het broze evenwicht tussen te weinig en te veel acteren. Het moet er gewoon 'boenk op' zijn. Het sappige taaltje van 'Prinsesse' zorgt bij momenten voor hilariteit. Een paar keer hadden we een lichte uitschuiver met een daverend lachsalvo als gevolg toen ze sprak over haar sjchoen'n.

We geneirn oes!

Repeteren op een vrijdag, het is nooit een goed idee. De geesten zijn vermoeid na een drukke werkweek en snakken naar rust. De mentale modus staat ingesteld op 'weekend'. En toch... Voor een keer maakten we een uitzondering wegens een overvolle agenda.  Deze avond werd scene 3 aangepakt. Beir en Travolta voeren een intens gesprek over wat geweest is en wat komen gaat. Na een wat slome start sloeg de creatieve motor pas goed aan en al vlug hadden we mogelijke versies voor scene 3. Enerzijds was er een versie met een rolstoel, anderzijds een versie met een kakstoel. Het verschil oogt niet zo groot, maar qua dynamiek en beweeglijkheid creëren we een totaal ander beeld. Na wijs beraad en overleg kwam de kakstoelversie als overwinnaar uit de bus. Dient het gezegd dat een en ander met een tripelke diende doorgespoeld te worden? Twintig van de drieenzeventig bladzijden zijn opgezet. We zitten op schema.

Daar stonden we dan. Drie creatieve zielen, popelend van ongeduld om de repetitie aan te vatten. Een ding uit het oog verloren. Rik zou wat later zijn maar heeft de zaalsleutel. Dan maar gezellig en knus de warmte opgezocht van een bestelwagen met dubbele cabine en 140.000 km op de teller. Of dit hier er iets toe doet? Alles doet er toe in dit stuk, alles kan belangrijk zijn. SMS van Rik. Hij haalt het niet, de repetitie. Dan maar op zoek naar alternatieven. Aangespoeld in De Klokke bij Mieke en Frank. Repeteren op hoog niveau in het bovenzaaltje.

We schieten er een avondje bekervoetbal bij in. De Veekaa gaat kopje onder op het veld van Eupen. Niks gemist.

Moeilijke scene, even worstelen met de tekst. Verder  met Liesbeth een eerste drempel over. We worden lijflijk. Het moet echt lijken. Er is geen weg terug. Morgen opnieuw! Fijne hobby...

Een toch iewat bijzondere repetitie vandaag, want onze Rik (Mestdach) was jarig vandaag. En niet zomaar een verjaardag. Neen, het was zijn vijftigste verjaardag! Liever dan deze avond al hangend in de zetel door te brengen, kwam hij repeteren. De orde van de dag, zeg maar. En toch… Wat is er symbolischer dan op zo'n avond te repeteren in het zaaltje waar zoveel van je persoonlijke geschiedenis aan de muren kleeft. Hier zette Rik zijn eerste stappen op de planken in 1985 in 'Een brouwer in de politiek'. Hier kende hij vreugde maar ook frustraties. En intussen groeide hij uit tot een onbetwistbare 'onuitwisbare' vaste waarde.

Hoeveel ankedotes kunnen we niet vertellen? Hoeveel verhalen hebben we hier niet geschreven? Hoeveel keer hebben we niet gevloekt, gegodve… manmanman… als deze muren konden spreken. Ooit offerde Rik samen met 'de Stef' (Verfaillie) zijn vakantie op om onze regieruimte te installeren, een gegeven waar we tot op de dag van vandaag nog altijd de vruchten van plukken. Want amateurtheater is meer dan 'dat rolletje' leren. Het zijn tevens de talloze decors en andere 'preuvslagen' die een vereniging aan de gang houden. Hier liggen jaren van vreugdes en frustraties verdomme dicht bij elkaar. Daarom is het beslist hartverwarmend dat we deze toch wel bijzondere verjaardag konden bezegelen in onze vertrouwde zaal. Ooit gaat ze tegen de vlakte. Misschien wel vroeger dan we ooit zullen vermoeden, maar tot zolang voelen wij ons hier thuis.

Rik! Proficiat met uw halve eeuw. Op naar de volgende vijftig! Je hebt Abraham gezien… wat mij betreft mag hij nog even wachten. Eerst nog samen met Liesbeth en de redgie onze 'Naamloze gebeurtenis' doen vlammen.

Mijn nieuwjaarsloopje op 1 januari heeft duidelijk zijn sporen nagelaten. Al de hele week aan het snotteren als ons moeder tijdens de hartverscheurende sterfscene in Bambi. Niettemin blijven we ondanks de winterse temperaturen en een onderkoelde feestzaal – wegens geen school – vollen bak repeteren. Niemand wil namelijk ook maar iets van dit fijne repetitieproces missen. Gisterenavond doorloop van de eerste 'gekende' helft van het stuk. Voor het eerst ook wat feedback van een neutrale kijker, want Patrick kwam eens piepen. En dat is belangrijk, want ondanks het goede gevoel is er altijd wel een beetje twijfel. Die is ook nodig, want de dag dat we zonder twijfelen in het voetlicht treden is het ogenblik aangebroken om van het podium weg te blijven. Als je echter tot over je oren in zo'n stuk ondergedompeld zit, is het aartsmoeilijk om even afstand te nemen, even jezelf in vraag te stellen, zowel voor regisseur als spelers. Maar we zijn dus goed onderweg. Zonder obstakels of platte banden, zien we elkaar op 10, 11, 12, 17 of 18 maart!

Na thuiskomst gisteren nog een kamillethee met ne lepel 'zjim' om daarna met de borst vol Vicks te gaan dromen over Beir, Prinsesse en Travolta.

Gisterenavond de gekende stukken doorlopen zonder onderbrekingen. De eerste 48 pagina's zijn zo goed als gekend. Nog 25 te gaan. We mikken op eind januari om onze brochures definitief aan de kant te laten. Maar wat kan ik al kwijt over de inhoud? Beslist geen gemakkelijke opgave als we het een beetje spannend willen houden. Onze regisseur deed alvast een geslaagde poging om jullie warm te maken…

Drie figuren onder éénzelfde dak.
Beer, Travolta en Prinses.
Beer en Prinses zijn een koppel.
Travolta en Prinses hadden een affaire.
Travolta en Beer zijn goede vrienden.
Samen dansen ze disco.

En dan gebeurt er iets. Een ingrijpend moment voor alle drie. Maar daar hebben ze het niet meer over, want er werden excuses aangeboden en aanvaard. Voor hen is dit een 'naamloze gebeurtenis' geworden. Maar net door die houding raken ze nog verder verstrikt in hun onderlinge relaties. Wat hen overeind houdt is de liefde, de vriendschap, de vergeving, het verraad, het vissen, de drank, de boete.

We schrijven zes jaar later. Beer had plots een 'schitterend' idee… of toch niet?

Ik geef het toe. Het is slecht voor het imago. Als vader van twee jonge gasten van 18 en 20 jaar de disco staan dansen in de keuken. Het feit dat ik mijn pyama al had aangetrokken, deed ook geen deugd aan de situatie en zorgde gisterenavond ondubbelzinnig voor smalende blikken. Maar we moeten er door, we bijten dwars doorheen de zure appel. Travolta was niet voor niets mijn jeugdidool… al valt te betwijfelen of na al mijn zweet van gisterenavond Olijfje op mij zal staan wachten, want ook de blik van moeder de vrouw liet weinig aan de verbeelding over. Maar wacht maar!

Vorige week door omstandigheden dus slechts eenmaal kunnen repeteren. En dat wringt een beetje, want we hebben zoveel goesting om de laatste scenes op poten te zetten. Een gedreven redgie stuurde donderdagnamiddag nog een SMS 'of we toch geen zin hadden om te repeteren? Hij in ieder geval wel!' Wij ook wel, maar met zijn drieën worden we zo langzamerhand ondeelbaar dus leek repeteren met zijn tweeën ons niet echt top. Bovendien komen we op deze manier fris aan de start van de laatste rush richting première en dat lijkt ons ook wel wat.

Vanavond geven we er weer een lap op! De apotheose nadert, het stuk geeft in de laatste scenes zijn geheimen prijs. Hopelijk straks voor een benieuwd publiek. Nu al bijzonder voor ons. Inmiddels ook contact gehad met geïnteresseerde Mathias Sercu. Vanaf nu volgt hij ook deze blog, en als het even kan…

Woensdagavond eindelijk de laatste scene kunnen opzetten en wat hadden we daar een zin in. Het voelt namelijk alsof we een heel klein beetje klaar zijn. We kunnen de speeltuin eindelijk overschouwen. De tekst gekend. Wel geen makkelijke klus, want ook deze moet er beslist 'boenk' op zijn. Het hele stuk is namelijk een aaneenschakeling van breekbare of subtiele scenes, die je zeker niet al te dik mag aanzetten. Het is dan ook zaak bij de les te blijven. Zorgt de voorlaatste scene met al zijn chaos voor de nodige hilariteit, dan zal in de slotscene de laatste lach in de kiem gesmoord worden. Slagen we daar niet in, dan schieten we ons doel jammerlijk voorbij. Maar we hebben er vertrouwen in. De structuur van de tekst is prachtig opgebouwd. Als kijker wordt je meegenomen in een rollercoaster van emoties en gevoelens die leiden tot een heerlijke finale, waar we achteraf heel wat boompjes over kunnen opzetten.

Soms gebeurt het dat je tijdens de lange duur van het repetitieproces al eens uitgekeken raakt op elkaar. Dat je eens zin hebt om iets anders te doen dan altijd met diezelfde bende vrienden aan de slag te zijn. Zeker niet zo deze keer, want na een week van intens repeteren, kregen we voor vrijdagavond een uitnodiging van de redgie om even de benen onder tafel te steken en 'een mondje te eten'. Oef! Hij is ons nog niet beu en iedereen had er ondanks het slechte nieuws van deze week toch wel zin in. Even de zinnen verzetten met vrienden. Wat kan dat deugd doen. Het werd een memorabele 'knots'gekke avond met heel wat zinspelingen naar onze 'Naamloze gebeurtenis'. De bedenkelijke blikken van onze respectievelijke partners namen we er met graagte bij en waren olie op het heilige theatervuur. Bedankt Ingrid en Rik voor het heerlijke eten en de fijne avond. Het zijn momenten om te koesteren en ze geven ons de energie om er in de volgende weken vollen bak tegenaan te gaan.

Gisterenavond voor het eerst het volledige stuk gespeeld en dat is toch wel even schrikken. De zestien scenes volgen elkaar aan een razend tempo op en het is steeds omschakelen om in de juiste sfeer te geraken. Hier en daar raken we al uptempo, op andere momenten maken we tekstueel nog de niet te vermijden tekstuele uitschuivers waardoor we het momentum niet te pakken krijgen. Maar we hebben nog meer dan een maand. Tijd genoeg lijkt ons om alles bij te vijlen tot een homogeen geheel, al zullen we de resterende tijd – met de komst van alles wat techniek aanbelangt – zeker kunnen gebruiken. De volgende twee repetities staan in het teken van tekstkennis en dan wordt meer en meer genieten. Na twee en een halve maand repeteren trouwens nog altijd diep onder de indruk van dit werkstukje. Het blijft een pareltje…

… of de schijn van het Noorderlicht?

De Lofoten is een eilandengroep die midden in de woeste Noorse Zee ligt, ruim boven de Poolcirkel. Deze bijzondere wildernis met schitterende landschappen, imposante bergen, diepe fjorden en lange zandstranden, waar het geluid van de vele zeevogelkolonies nooit ver weg is, is blijkbaar de ideale plek voor de Homo Regiemens om tijdens de drukke periode van het repetitieproces even te onthaasten.

Voor een onvergetelijke natuurbelevenis, ben je in de Lofoten namelijk aan het juiste adres, want door het diverse landschap, kun je er gaan bergwandelen, klimmen, skiën, vissen, duiken of zelfs raften op de oceaan, al is er weinig dat kan tippen aan het bedrijven van de nobele lage landen activiteit van het 'koeknuffelen'.

Vanwege de warme Golfstroom hebben de Lofoten een veel warmer klimaat dat wat je zou verwachten zo hoog in het noorden. Tussen eind mei en half juli gaat de zon hier niet onder en kun je dus genieten van de middernachtzon, terwijl tussen september en half april regelmatig het noorderlicht te zien is.

De visserij is altijd een belangrijk onderdeel van de lokale cultuur en economie geweest. Vroeger gebruikte men daarbij een werphout, heden tendage gebruikt men eerder een harpoen.

Het altijd veranderende weer, en het bijzondere licht trekken al decennialang talloze kunstenaars naar deze eilanden. We hebben er dan ook geen idee van tot welke nieuwe inzichten onze redgie deze week gekomen is op deze bijzondere eilandengroep, al doet zijn SMSje van deze middag vermoeden dat hij heel nieuwsgierig was naar het verloop naar de repetitie gisterenavond, zonder zijn aanwezigheid. Want onze redgie is gedreven en heeft daarboven ongetwijfeld maar half kunnen genieten van al de natuurpracht rondom hem heen, in de wetenschap dat hij Prinsesse, Beer en Travolta heeft moeten missen. Het duiveltje in mij heeft echter geen zin om een pasklaar antwoord op te formuleren op zijn digitale vragen… het wordt morgen ongetwijfeld een blij weerzien met heel wat nieuwe inzichten.

De repetitie van dinsdag zonder redgie, is vergelijkbaar met de situatie in een lagere klas als de leraar plots naar de directeur wordt geroepen en hij de kinderen aanmaant zich in stilte bezig te houden. De wens is er, maar je weet dat het niet lang stil zal blijven. Zo was het dus ook dinsdag. Op een of andere manier is het zonder toezicht van bovenaf bijzonder moeilijk om jezelf op te laden. Waar is Siegfried als je hem nodig hebt? Niettemin maakten we er op zijn minst een goede tekstrepetitie van.

Maar gisterenavond was onze witharige Lofoot dus weer aanwezig en werd het stuk helemaal doorgenomen. Voor het eerst kwam er ook wat techniek bij en enkele leden kwamen al eens piepen. Dit zorgde meteen voor een eerste flard stress in dit repetitieproces, want op een of andere manier stijgt de ernst van de situatie. Van zodra je het koude TL-licht van de zaal ruilt voor die verblindende lichtgloed krijgt het geheel iets betoverends. Hier is iets op til, hier wordt iets gecreëerd. Nog amper drie weken scheiden ons van de première , we hebben nog heel wat werk voor de boeg, maar langzaam maar zeker wordt de boog strak gespannen en als een pijl uit een harpoen vliegen we straks de scene op.

En morgen wacht ons een lange repetitiedag. Kijk er nu al naar uit!

Het speelvlak wordt een plaatje! Sober en functioneel. Dat werd zaterdag uitgetest waarna we een hele dag uittrokken om te repeteren. Zalig maar lastig. En stilaan groeit de overtuiging. We zullen er klaar voor zijn. Iedere scene nog eens nauwgezet onder de loupe genomen, verfijnd en bijgeschaafd. Van 10u tot 15u30 druk in de weer met bijsturen en optimaliseren van de scenes en de opeenvolging. Toen kwam de vraag van de redgie: 'of we alles nog eens konden doornemen zonder onderbreken?'

SLIK.

Waren de laatste wijzigingen al allemaal in onze grijze massa opgeslagen? Zou de vermoeidheid ons geen parten spelen? Wat als we er nu niks van bakten?

Met een bang hartje van start. Langzaam opbouwend en dan gedreven door de tekst  op weg naar de machtige slotscenes. Oef! Het zit goed. Niet dat we er al zijn. Heel wat momenten kunnen nog een pak straffer, een pak strakker, maar vanaf nu hebben we een soort van zekerheid. Een zekerheid die straks als de première nadert weer plaats zal ruimen voor meneer de twijfel. Maar tot zolang, nu even rust, roes…

Alweer een repetitie afgewerkt. De tijd vliegt. En we zijn begonnen met de punten en de komma's. Want een simpel accent kan een wezenlijk verschil maken. Scenes worden plots veel ingetogener of explosiever. Het is zaak het juiste gevoel te pakken te krijgen. Nog een paar dingen uitgetest. Ook het gevoel tijdens het dansen wordt langzaam beter…

Eigen aan de voorlaatste week is het traditionele dipje, want plotseling wordt alles wel heel erg overzichtelijk. En er dient nog zoveel te gebeuren. Spel en techniek moeten op elkaar ingespeeld, hier en daar dient nog wat kledij versteld te worden, en hoe zat dat nu ook alweer met dat vintage-tasje? Met de komst van de laatste rekwisieten, punten en komma's stijgt ook de spanning. Vanaf nu spelen we het volledige stuk in een ruk van start tot finish. Als de tekst hapert moeten we onszelf zien te redden, want een souffleur hebben we jaren geleden reeds naar onze archieven verbannen. Vanavond worden tevens de foto's genomen voor het programmaboekje en ook de pers komt nog eens langs. Wat zolang een veilige marge leek wordt plots de harde realiteit. Het aantal repetities zijn te tellen op een hand. Nog amper anderhalve week scheiden ons van de première en daar zijn de eerste stresssymptonen. Een woord met drie s'en na elkaar. We zijn er bijna klaar voor!

Voila, het is officieel. De voorlaatste 'baalweek' is alweer een feit. Gisterenavond dus in een ruk door het stuk geraasd en onvermijdelijk terecht gekomen in de alomgekende veiligheidszone. Spelen 'op safe'. Spelen met de handrem op. Want er moet aan zoveel gedacht worden en nog niet alle scenewissels zitten er in gebakken. Hier en daar moet nog een opstaand randje worden afgevijld. Of hebben we bepaalde stukken al net iets te vaak gespeeld? Feit is dat we heel wat van de scenes al beter hebben gespeeld en in de nabespreking was de redgie dan ook onverbiddelijk. Nog even streng sakkerend op de gemiste opportuniteiten, de verloren details. In de wetenschap dat het straks genieten wordt als Prinsesse, Beir en Travolta ten tonele verschijnen, want de laatste scenes stonden we er blijkbaar wel, als uit het niets. Wedden dat met de snel naderende stress alles in orde komt?

Na vier maanden van intens repeteren is het eindelijk zo ver. We beginnen aan de finale week met een vlotte zes op zeven. Bijna elke dag Isegrim. Of zoals Kamiel Speissens placht te zeggen: 'Het is een hobby'. Alleen op dinsdag krijgen we een dagje respijt. Vanavond namelijk de laatste repetitie, woensdag avant-première en donderdag zetten we de zaal klaar voor de voorstellingen van vrijdag, zaterdag en zondag. Heel wat werk op de plank en het is uitkijken naar de eerste reacties van het publiek. Al hebben we er wel vertrouwen in. Beter dan dit wordt het niet. Vol overtuiging en klamme handjes vertrokken voor de finale week!