Wat gebeurt er als een vermist meisje na 10 jaar plots weer opduikt? Op die vraag probeert Walter van den Broeck in zijn stuk ‘Vermist’ een antwoord te geven. Maar dan wel op een heel aparte manier. 10 jaar lang zitten haar ouders te wachten. Er is zelfs een stichting in het leven geroepen, genoemd naar de voornaam van het meisje: ‘Stichting Nadine’. Een stichting die geprezen wordt tot ver in het buitenland. Maar de auteur stelt zich vragen bij dat succes van die stichting. Zeker als er munt wordt uitgeslagen, niet het minst door de ouders zelf. Binnen de kortste keren zitten we in ‘Vermist’ weer volop in het Dutroux-tijdperk, loopt er een lookalike van Paul Marechal rond en ziet een politicus de stichting als een springplank voor zijn carrière. Het stuk krijgt zelfs een thrillereffect als geprobeerd wordt te achterhalen wat er in die 10 jaar gebeurd is en wat de echte oorzaak van Nadines verdwijning is. En dan val je wel van de ene verrassing in de andere. Het verhaal wordt zo opgeblazen dat het niet meer grotesk is maar te gek om na te vertellen. Walter van den Broeck schrijft over het thema ‘vermiste, verdwenen kinderen’ met een heel satirische pen. Het resultaat is een wrange komedie met een heel venijnige ondertoon. (naar Paul Arias – Radio 1)