Waar bij Sophocles het religieuze motief de bovenhand haalt, heeft Jean Anouilh de rol van Antigone een meer menselijke diepte gegeven. Bij hem wordt het hoofdmotief: de afwijzing van het gewone leven met al zijn compromissen, zijn laagheden en zijn vuil, de vlucht in de ongereptheid van de jeugd…

Antigone, telg uit het zwaar door het noodlot achtervolgde geslacht van Oedipus, trotseert het uitdrukkelijke verbod van haar oom, koning Kreon, om haar broer, Polyneikes, te begraven. Deze heeft Thebe verraden door met haar vijanden tegen de stand op te rukken. Hij is gesneuveld. Kreon wil zijn lijk laten liggen als waarschuwend voorbeeld. Maar Antigone wil de ziel van haar broer, die nu gedoemd is rond te zwerven, met de goden verzoenen en begraaft hem. Zij zal dus moeten sterven. Ook de vlucht in de ongereptheid van de dood laat Anouilh sterk spelen bij Antigone. Kreon wil haar de kans geven haar leven te redden door te huwen met zijn zoon Haimon, van wie zij houdt. Maar met volstrekte minachting en trots werpt zij hem het armzalige compromissengedoe voor de voeten. Zij wil alles of niets, het volledige geluk of de dood. Het eerste is onbereikbaar dus kiest ze voor het laatste…